Τρίτη, Οκτωβρίου 31, 2006

Νοσταλγοί του Παρελθόντος

Δεν θυμάμαι που το διάβασα…
«Λαχταράμε όσα αφήνουμε πίσω και ονειρευόμαστε το μέλλον»…

Είναι ακριβώς έτσι. Νοσταλγοί του παρελθόντος και των αναμνήσεων και παρόλα αυτά ονειρευόμαστε το μέλλον. Η αντίφαση σε όλο της το μεγαλείο.
Η ζωή μας… μια αντίφαση. Όπως κι ένας θάνατος αγαπημένου μας προσώπου.
Το μόνο που θέλουμε είναι να τον ξαναδούμε όμως τίποτα δεν γίνεται να τον φέρει πίσω. Κι έτσι υπάρχουν αυτοί που θα προχωρήσουν μπροστά και θα φτιάξουν ξανά τη ζωή τους , θα καταφέρουν να ’χουν όνειρα και πάλι για το μέλλον και υπάρχουν και άλλοι που δεν καταφέρνουν ή συνειδητά επιλέγουν να μην ξεγελάσουν τον εαυτό τους, κι έτσι η ζωή τους και το μέλλον τους είναι μια φωτογραφία με αυτόν , ένα γράμμα του , η φωνή του ηχογραφημένη σε μια κασέτα….

Έτσι και το παρελθόν μας. Τίποτα δεν μπορεί να το φέρει πίσω. Άλλοι λοιπόν ξαναφτιάχνουν τη ζωή τους με όνειρα για το μέλλον ενώ άλλοι ονειροπολούν και αναθυμούνται το παρελθόν. Όμως εδώ υπάρχει μια σημαντική διαφορά : Αυτοί που κατάφεραν να φτιάξουν μια νέα ζωή στη πραγματικότητα κατάφεραν να φτιάξουν ένα ακόμη παρελθόν που ίσως στο μέλλον τους δυσκολέψει να το προσπεράσουν όταν θα πρέπει – όταν θα ’ναι η ώρα. Επομένως πως πρέπει ένας άνθρωπος να ‘ναι φτιαγμένος για να προσπερνά πάντα το παρελθόν του, πρόσφατο ή μη ;

Οι στιγμές λοιπόν είναι το πιο όμορφο έγκλημα. Έγκλημα και αυτοκτονία μαζί. Τις ζεις σαν να μην πρόκειται αυτές να τελειώσουν ποτέ. Σαν να υπάρχει μια αστείρευτη πηγή απ’ αυτές και ξάφνου όλα αλλάζουν. Και στέκεσαι εκεί στη μέση του πουθενά ψάχνοντας για στήριγμα. Το μηδέν , το κενό , το τίποτα και όλα όσα το εκφράζουν σε περιβάλλουν. Μπορείς να στηριχτείς σ’ αυτά. Και όσα πιο πολλά ήταν αυτά που είχες και έζησες πριν απ’ αυτή τη καταραμένη στιγμή τόσο πιο αποτρόπαιο είναι το έγκλημα . Όσο πιο πολύ ερωτεύτηκες τόσο πιο πολύ θα κλάψεις . Όσο πιο πολύ αγάπησες τόσο πιο πολύ θα πονέσεις Όσο πιο πολύ πίστεψες – εμπιστεύτηκες τόσο πιο πολλά αγκάθια θα φορέσει η ψυχή σου για να προστατευτείς τις επόμενες φορές. Μα θα υπάρξουν επόμενες φορές ; Πως μπορεί αυτή η «πέτρα» να γίνει και πάλι «σφουγγάρι», να ρουφήξει ξανά στιγμές , να δεχτεί αγάπη και πόσο μάλλον να ξαναγαπήσει… ;

Παραθέτω σχετικούς στίχους :

Κάθε τι που ανασαίνει ζητάει να δοθεί
Ματώνει τα νύχια ,παλεύει με κτήνη
Είναι σπόρος που πέφτει σε άγονη γη
Κι όμως βγάζει φύλλα, ανθίζει ,διψάει να ομορφύνει....
(ΔΙΆΦΑΝΑ ΚΡΊΝΑ)

…Κι έτσι βυθίζομαι στην άβυσσο μ’ απόγνωση
Αφού μακριά σου έτσι κι αλλιώς είμαι χαμένος
Η αγάπη είναι ένας σκύλος απ’ την κόλαση
Κι εγώ έχω φτάσει εκεί και την προσμένω
(ΔΙΆΦΑΝΑ ΚΡΊΝΑ)

Στιγμές είναι το πιο όμορφο έγκλημα σου λέω
Γεννιέται η ζωή σου , πεθαίνεις μαζί τους
Κλαις και γελάς ανασταίνεις , σκοτώνεις
Και πριν το σκεφτείς το μαχαίρι σηκώνεις
Θυμάσαι λες…πείθεις το εγώ σου
Κλαις ξανά-θυμάσαι- ήταν ο εαυτός σου
Στιγμές ομορφιάς που έζησες …
Λίγο σπρώχνεις το μαχαίρι κι έσβησες.

1 σχόλιο:

raslowbap είπε...

οι αντιφάσεις στην ζωή υπάρχουν παντού. ακόμα και εκει που δεν πιστεύουμε οτι υπάρχουν. όμως είναι αρκετά γοητευτικές, ίσως και για αυτό τις αναζητά κάποιος.