Μια κουβεντα μπορει να ανηψωσει την υπαρξη μου στα ψηλοτερα σημεια τ'ουρανου κι επειτα να την αφησει, σε ελευθερη πτωση, απανω στο στρωμενο με ροδοπεταλα εδαφος. Μια κουβεντα φτανει για να δειξει καποιος τον σεβασμο, την κατανοηση, την αγαπη, την ευγνωμοσυνη, τα εσωψυχα του. Μια κουβεντα, με κανει να χαμογελω. Πικρο χαμογελο. Μια πραγματικοτητα. Το ειναι σου, ανοικτο βιβλιο. Οι φοβοι σου, τα συναισθηματα. Ποσο αναγκη εχεις την βοηθεια. Ποσο σημαντικο ειναι να νιωθεις οτι σε νιωθουν και με μια κουβεντα ολα να γινονται ξεκαθαρα. Η ανταποδωση σε μια κουβεντα ευγνωμοσυνης, μεταφραζεται σε ενα χαμογελο. Ενα ντροπαλο χαμογελο. Αν δεις τα ματια μου, θα δεις οτι εχουν δακρυσει. Συγκινηση.
Ειναι που ξαφνου οι λεξεις με μετεφεραν σε μιαν αλλη διασταση.
Ενα λευκο καθαριο σκηνικο. Λιτο.
Εκει τα δυο σωματα μας και γυρω γυρω, εικονες να προβαλοντε απο στιγμες που περασαν και πληγωσαν την ψυχη.
Μεταφερθηκα σε αυτο το σκηνικο και τα ενιωσα ολα.
Το πονεμενο, μισο χαμογελο σου, ρημαγμενο απο την θλιψη. Οι δυο σου λεξεις, ηταν το κλειδι που ανοιξε τις ψυχες μας. Μας ενωσαν, αφηνοντας τα συναισθηματα να μας δειξουν οτι μπορουμε να δωσουμε ο ενας στον αλλον. Οτι δινουμε ο ενας στον αλλο. Ενα χαμογελο, ενα δακρυ, μια στιγμη σε αυτον τον λευκο απειρο χωρο. Διχως ορια. Με τα συναισθηματα να μας δειχνουν ποσο σημαντικες ειναι οι στιγμες που ζουμε. Χαμογελω κι ας θελω να κλαψω. Χαμογελω κι ανταποδιδω...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου