Καταρχην εχει πολυ ενδιαφερον η επιλογη! Αφηγηση; πρωτο προσωπο; αμεση περιγραφη των γεγονοτων; τοσες δυνατοτητες. Τοσες πολλες εναλλακτικες...
Η αφορμη.
Ενας μικρος σπουργιτης παραμεριζει το σκοταδι του δωματιου...παρολο που το αντικρυζει, τελικα απο οτι φαινεται αποφασιζει να προσγειωθει εντος αυτου του μεγαλου δωματιου. Ισως κ να το εσπρωξε ο ανεμος μεσα η μπορει απλα να μιλαμε για μια ανωμαλη, λαθεμενη προσγειωση. Το ακουσμα των φτερων. Αθορυβα ακουμπα το εδαφος. Η πρωτη αντιδραση... το κεφαλι του κουνιεται δεξια κι αριστερα σαν τρελο. Προσπαθει να συνηθισει τον χωρο στον οποιο βρισκεται. Προσπαθει να συνηθισει τα ορια - τους καταλευκους ασβεστομενους τοιχους, τα μεγαλα γκριζα σιδερενια ντουλαπια, τα σκαλια, τις τσαμενιες πορτες- τα οποια συναντησε... Ενα, δυο βηματα. Τα τιτιβυσματα. Η γλυκια φωνη που πραγματικα γαληνευει την ψυχη μου. Μολις τον ακουσα, γυρισα το κεφαλι και τον αντικρυσα. Μα γιατι; μονο και μονο που συναντας αυτα τα ορια...μονο και μονο που κρυβεται ο ουρανος, ειμαι σιγουρος πως σε τρομοκρατει. Κι ομως η αγνοια σου και οι αποσπασματικες κινησεις σου σε κανουν να θες πεταξεις παραπερα. Μεσα στον ιδιο χωρο βρισκεται ενα τεραστιο σιδερενιο κλουβι, κλειδωμενο με λουκετα. Βεβαια τα κενα μεταξυ των καγκελων δεν μπορουν να σε κρατησουν μεσα. Ακουμπας, βρισκεσαι στην ακρη, σαν να παραπατας. Ισορροπωντας ομως και με ενα τρανταγμα των φτερων σου αντικρυζεις το φως του ηλιου. Την αντηλια που δημιουργητε οταν ο ηλιος βρισκεται ακριβως απεναντι απο την θεση της εισοδου. Για λιγα δευτερα βρισκεσαι μεσα σε ενα κλουβι αθελα σου. Γυρω απο τα αυλα σιδερα τα οποια φυλακιζουν τα φτερα σου. Μια εικονα, ενα περιστατικο. Εκεινη την στιγμη τα φτερα σου γινονται το πιο βαρυ φορτιο. Μια γλυκοπικρη αισθηση κατακλυζει την ψυχη μου. Τα φτερα σου; η ψυχη συναντα την αγνοτητα και την γαληνη, το χαμογελο αλλα η εικονα του σιδερου τα ακυρωνει ολα αυτα. Δεν αντεχεται η ιδεα μιας φυλακης. Φωναζω, τα χερια μου κινουντε αποτομα. Τα φτερα σου ανοιγουν, χανεσαι στο φως, με χαιρετας αφηνοντας μια κραυγη. Στον οριζοντα φαινεται ενα αχνο γραμμικο σχημα, κοντρα στις ακτινες του ηλιου. Πιανω την καρεκλα, ανασκουμπωνομαι και καθομαι. Το κελαηδισμα καλα κρατει...
Η αφορμη.
Ενας μικρος σπουργιτης παραμεριζει το σκοταδι του δωματιου...παρολο που το αντικρυζει, τελικα απο οτι φαινεται αποφασιζει να προσγειωθει εντος αυτου του μεγαλου δωματιου. Ισως κ να το εσπρωξε ο ανεμος μεσα η μπορει απλα να μιλαμε για μια ανωμαλη, λαθεμενη προσγειωση. Το ακουσμα των φτερων. Αθορυβα ακουμπα το εδαφος. Η πρωτη αντιδραση... το κεφαλι του κουνιεται δεξια κι αριστερα σαν τρελο. Προσπαθει να συνηθισει τον χωρο στον οποιο βρισκεται. Προσπαθει να συνηθισει τα ορια - τους καταλευκους ασβεστομενους τοιχους, τα μεγαλα γκριζα σιδερενια ντουλαπια, τα σκαλια, τις τσαμενιες πορτες- τα οποια συναντησε... Ενα, δυο βηματα. Τα τιτιβυσματα. Η γλυκια φωνη που πραγματικα γαληνευει την ψυχη μου. Μολις τον ακουσα, γυρισα το κεφαλι και τον αντικρυσα. Μα γιατι; μονο και μονο που συναντας αυτα τα ορια...μονο και μονο που κρυβεται ο ουρανος, ειμαι σιγουρος πως σε τρομοκρατει. Κι ομως η αγνοια σου και οι αποσπασματικες κινησεις σου σε κανουν να θες πεταξεις παραπερα. Μεσα στον ιδιο χωρο βρισκεται ενα τεραστιο σιδερενιο κλουβι, κλειδωμενο με λουκετα. Βεβαια τα κενα μεταξυ των καγκελων δεν μπορουν να σε κρατησουν μεσα. Ακουμπας, βρισκεσαι στην ακρη, σαν να παραπατας. Ισορροπωντας ομως και με ενα τρανταγμα των φτερων σου αντικρυζεις το φως του ηλιου. Την αντηλια που δημιουργητε οταν ο ηλιος βρισκεται ακριβως απεναντι απο την θεση της εισοδου. Για λιγα δευτερα βρισκεσαι μεσα σε ενα κλουβι αθελα σου. Γυρω απο τα αυλα σιδερα τα οποια φυλακιζουν τα φτερα σου. Μια εικονα, ενα περιστατικο. Εκεινη την στιγμη τα φτερα σου γινονται το πιο βαρυ φορτιο. Μια γλυκοπικρη αισθηση κατακλυζει την ψυχη μου. Τα φτερα σου; η ψυχη συναντα την αγνοτητα και την γαληνη, το χαμογελο αλλα η εικονα του σιδερου τα ακυρωνει ολα αυτα. Δεν αντεχεται η ιδεα μιας φυλακης. Φωναζω, τα χερια μου κινουντε αποτομα. Τα φτερα σου ανοιγουν, χανεσαι στο φως, με χαιρετας αφηνοντας μια κραυγη. Στον οριζοντα φαινεται ενα αχνο γραμμικο σχημα, κοντρα στις ακτινες του ηλιου. Πιανω την καρεκλα, ανασκουμπωνομαι και καθομαι. Το κελαηδισμα καλα κρατει...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου