Γεμάτος μετά από καιρό από ανθρώπινα βλέμματα. Έστω και για λίγο... Ας είναι... Κάποτε έλεγα για εκείνα τα λίγα δευτερόλεπτα πόσο τ' αξίζουν. Ω,ναι, είναι χίλιες φορές προτιμότερο ένα ειλικρινές - ντόμπρο ψέμα από πλευράς του εαυτού σου για σένα από τις "θανάσιμες" αλήθειες! Ένα ψέμα ολόδικο σου. Πόσο πιο όμορφο όταν, καλώς ή κακώς, όπως και να το κρίνει κανείς, δεν είναι και κλειστό. Ένας μικρόκοσμος γεμάτος ψέμα (κάτα κάποιους) γεμάτος άνθη (κατά άλλους, ίσως ακόμη και τους ίδιους) όμως ανοιχτός μικρόκοσμος. Άμα θες μίκρυνε και μπες κι εσύ. Όμως μην παραγίνεις μικρός. Φτιάχτηκε έτσι, μικρόκοσμος,για μικρούς ταπεινούς ανθρώπους, για να είναι πολύ πιο δύσκολο κάποιος να γίνει ακόμη πιο μικρός και να ζήσει μέσα σε αυτόν ως παράσιτο. Καταλαβαίνεις ότι όποιος τελικά το καταφέρνει ακόμη κι αυτό, τότε κατάφερε το ακατόρθωτο. "Συγχαρητήρια σας απονέμουμε το βραβείο του πιο μικρού - λεπτεπίλεπτου και αποτελεσματικού παράσιτου". Λυπάμαι αλλά δεν μπορώ να μην τα σκεφτώ όλα αυτά. Δεν μπορώ να τα πνίξω. Εσύ χρειάζεσαι και τον κόσμο για να επιβεβαιώνεσαι. Όχι εδώ δεν λειτουργούν έτσι τα πράγματα. Αυτές είναι οι παρασιτικές συμπεριφορές. Ένα παράσιτο σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να ζήσει αυτόνομα. Δεν ξέρω αν το έκανες λοιπόν ποτέ αυτό (να ζήσεις αυτόνομα) όμως αυτή σου η συμπεριφορά μου δείχνει την αδυναμία σου να θες να τρέφεσαι από το αίμα των άλλων. Κι αν το αίμα μου λιγόστεψε ή το αίμα μου έγινε πιο πικρό από τις απανωτές "θλίψεις" το φτύνεις; Πως τολμάς; Πόσο σε έθρεψα κι εσύ ακόμα μικρό παραμένεις. Σε παρακαλώ από εδώ και πέρα μεγάλωσε επιτέλους γιατί δεν θα επιτρέψω στον εαυτό μου άλλη ζωή να επιβιώνει πάνω στο δέρμα μου. Μεγάλωσε. Δεν το βλέπεις; Παραπαίεις!Στις λύπες σε ψάχνω μικρή μου συντροφιά και δεν σε βρίσκω πουθενά. Κι ας με κάνεις πιο αδύναμο ρουφώντας με, εγώ σε ψάχνω, σε έχω ανάγκη. Αλλά τίποτα. Στις χαρές ξαναπηδάς πάνω μου και προσπαθείς με το ατροφικό σου στόμα να με δαγκώσεις... Δεν το βλέπεις, μετεωρίζεσαι ανάμεσα στην αλήθεια σου και το ψέμα μου. Δεν αφήνεις τον εαυτό σου να ψηλώσει. Αποδέξου το σώμα σου και γίνε επιτέλους ανθρωπάκι. Πάρε τις αποφάσεις σου. Αυτονομήσου. Δέξου τις παράδοξες σκέψεις σου και αφέσου. Μην βαστάς συνεχώς το σχοινί της αλήθειας μπαίνοντας στο ψέμα μας. Φαίνεται ξεκάθαρα - κάνει μπαμ ότι είσαι μία προέκταση της γαμημένης αλήθειας μέσα στο συννεφάκι μας! Οπότε ή δίνε του ή πέτα το σχοινί και γίνε με μιας ανθρωπάκι. Άντε μπας και μπορέσεις να αγαπήσεις και να αγαπηθείς ποτέ στα αλήθεια! Ξέχνα τον κόσμο. Εσύ νιώσε. Νιώσε επιτέλους μέχρι τα βάθη σου. Μην περιμένεις να σου επιβεβαιώσουν τίποτα για να υπάρξεις. Ζήσε επιτέλους στο πλάι μας, σε αυτόν τον κόσμο και ξέχνα... Να σαι εδώ και στις χαρές και στις λύπες. Όχι σαν τώρα. Όχι σαν πάντα. Να γίνουμε εικόνα από το μέλλον όπως συνηθίζουν να λένε. Κάτι περισσότερο από το πάντα. Γιατί να θυμάσαι ως τώρα στα ζόρια ήμασταν χώρια. Κι αν δεν θυμάσαι εσύ, θυμάμαι εγώ. Δυστυχώς.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου