Στέκομαι ανάμεσα σε εκατοντάδες ξύλινα μεγάλα κουτιά. Άλλα απλά μεγάλα και άλλα θεόρατα. Άλλα εντελώς κλειστά κι άλλα με μικρές χαραμάδες και φαίνεται από μέσα να αχνοφέγγει ένα φως σαν από κερί. Δεν μπορώ να ξέρω πότε η φλόγα θα δυναμώσει. Πότε ξαφνικά το ξύλο από το κουτί θα πάρει φωτιά και ίσως η φωτιά επεκταθεί και σε επόμενα κουτιά. Όλα αφημένα από κάποιον μέσα στο μεγάλο ακατάστατο δωμάτιο. Τόσο το χάος που επιλέγω την ακινησία. Στέκω στο κέντρο του δωματίου κοιτάζοντας πότε προς το ένα και πότε προς το άλλο. Προσπαθώ να δω από τις χαραμάδες. Ξεχνάω. Ξεχνάω τα περιεχόμενα τους. Στέκομαι στο κέντρο του δωματίου αμήχανος και μόνη ελπίδα μένει πάλι αυτή η ζεστή φωτιά που ανάβει σε κάποια ακόμα να θεριέψει. Να με αγκαλιάσει σαν παιδί της και το δωμάτιο να γεμίσει με το φανταχτερό της χρώμα.
Ας είναι πριν το φευγιό μας να αφήνουμε πίσω μας φλόγες…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου